EC heeft definitief gekozen voor country-by-country reporting

Een deel van Brussel juicht: grote Europese bedrijven zullen definitief voortaan in elke lidstaat waarin zij actief zijn moeten opgeven wat zij daar doen en hoeveel winst zij daar genereren. Tenminste, als hun omzet groter is dan € 750 miljoen. Gisteren besloot de Europese Commissie definitief de betreffende richtlijn in te voeren. 

 

Op 28 januari 2016 presenteerde de Commissie haar pakket maatregelen tegen belastingontwijking. Onderdeel van dit pakket was een voorstel voor een richtlijn over Country-by-Country reporting tussen belastingdiensten. De inhoud van de richtlijn, die de implementatie met de uitkomsten van het BEPS-project van OESO/G20 met betrekking tot Country-by-Country reporting tussen belastingdiensten behelst, is overigens intussen al door middel van de wet Overige Fiscale Maatregelen 2016 (V-N 2016/4.3.4) in de Nederlandse wetgeving geïmplementeerd.

 

De betreffende multinationals zullen alle informatie over omzetten, winsten, betaalde belastingen, kapitaal, materiële activa en het aantal medewerkers per lidstaat moeten delen met de belastingautoriteiten  – die deze informatie vervolgens automatisch met elkaar zullen (kunnen) delen. De verplichting geldt vanaf 2017 over de data betreffende 2016.

Maar ondernemingen die een dochter zijn van een holding buiten de EU kunnen kiezen voor ‘secondary reporting’, dat wil zeggen via en van die Europese dochterondernemingen. Fiscalisten vrezen dat er multinationals zullen zijn die de precieze details niet goed zullen begrijpen, en over zullen gaan tot publicatie zonder daartoe verplicht te zijn. Het is niet geheel duidelijk welke ondernemingen volgens de letter van de wet vallen onder de restrictie “>70 miljoen”, zeker wanneer de moedermaatschappij in het buitenland gevestigd is. Immers, lang niet alle dochters zullen (kunnen) weten wat de totale omzet van het concern is.